ทั้งๆที่รู้ว่าเค้าไม่แคร์ ไม่สนใจเราแล้ว แต่ก็ยังดันทุรังรักเค้าอยู่ข้างเดียว
พยายามทำเป็นเข้มแข็งเหมือนไม่เป็นอะไร แต่ข้างในจริงๆมันเหมือนจะแหลกเป็นฝุ่นอยู่แล้ว
ร้องไห้ไม่รู้กี่ครั้ง พยายามตัดใจยังไงก็ตัดใจไม่ลง ยังรัก ยังคิดถึง ยังเป็นห่วง ภาพในความทรงจำต่างๆยังผุดขึ้นมาอยู่ตลอด
มีคนบอกว่าผู้ชายคนอื่นมีอีกเยอะแยะไป เรายังเด็กยังเจอคนอีกเยอะ ไม่เห็นต้องแคร์
แต่... ไม่ใช่ว่ามันจะรักใครก็ได้ เรารักเค้าที่เค้าเป็นเค้า รักที่ตัวตนของเค้า รักในสิ่งที่เราสัมผัสได้จากเค้าตลอดมา รักที่จะใช้เวลาอยู่กับคนๆนี้ เชื่อมั่นในคนๆนี้
หลายครั้งที่ถามตัวเองว่า เค้าไม่สนใจเราแล้ว ไม่แคร์เราแล้วจริงๆหรอ ในใจก็มีตัวเราสองคนมานั่งค้านกัน คนนึงก็บอกว่าไม่หรอกเค้าแค่มีเรื่องวุ่นๆมากมายที่ต้องสะสางเลยไม่มีเวลาก็เท่านั้น แต่อีกคนนึงก็ค้านว่าไม่มีเวลาถึงขนาดจะคุยสักนาทีสองนาทีเชียวหรือ จะทำร้ายตัวเองไปถึงเมื่อไหร่กัน เมื่อไหร่จะหยุดเสียที.... แต่สุดท้ายแล้ว ก็ยังจมอยู่กับความรักข้างเดียวของตัวเองอยู่ร่ำไป โง่มั้ย?
ก็อยากโง่ดีนัก ก็ต้องปล่อยให้มันเจ็บซ้ำๆอย่างนี้ไปน่ะแหละ สมน้ำหน้ามันและ
ผู้หญิงโง่ๆคนนึง
มันก็ต้องมี
ทุกๆสิ่งมี 
ได้
แล้วตามด้วย
แล้วก็ไป
ถ้าเราผ่านไปได้โดยที่ยังไม่เกิดอะไรขึ้น
แล้วย้อนมามองอดีตที่มันผ่านไป เราก็คงมาคิดว่า ตูบ้าหรือเปล่าวะ
